アイネクライネ

Są piosenki, które brzmią jak wyznanie, które wyszło zbyt późno – nie krzyk ani szept, ale cicha gulka w gardle, która w końcu stała się słowami. W niej pożegnanie i wdzięczność przeplatają się tak samo ściśle, jak palce podczas ostatniego, lekko drżącego uścisku dłoni.

Pachnie dziwną mieszanką ulgi i bólu: jakby wszystkie cuda już tu były, ale ich obfitość sprawia, że wszystko rozpływa się i znika na oczach. To muzyka o delikatności, która nie znosi smutku, ale sprawia, że staje się on szczery; o kruchej chęci wypowiedzenia imienia na głos, nawet jeśli nie ma pewności, że ktoś odpowie. Piosenka przypomina, że czasami najsilniejsze uczucia nie żyją w głośnych wyznaniach, ale w delikatnym, upartym„zostań jeszcze choć przez chwilę”.