チェリー

Są piosenki, które brzmią jak stare zdjęcia – lekko wyblakłe, ale dzięki temu jeszcze cieplejsze. Właśnie takie wrażenie wywołuje ta piosenka: droga wije się, słońce dopiero wschodzi, a przed nami przyszłość – hałaśliwa, nieprzewidywalna, ale nasza. W pamięci pozostają szczegóły: żółty piasek, śmiech do upadku w trawie, listy, których nie trzeba przechowywać, ale ręka i tak nie ma siły, by je wyrzucić.

Słowa„kocham” nie brzmią jak banał, ale jak podpora, na której można się oprzeć, gdy burza wewnątrz grozi przewróceniem z nóg. Jest w nich siła, ale też wrażliwość – pragnienie ponownego spotkania w tym samym miejscu, gdzie już było szczęście. I w tej mieszance czułości i lekkiego bólu rodzi się dziwna pewność: można żyć jak się chce – uczciwie lub podstępnie, z stratami lub znaleziskami, ale zawsze z wiarą, że wiosenny wiatr kiedyś znów przyniesie to samo spotkanie.