さよーならまたいつか！- Sayonara

Wiosna w tej piosence pojawia się nie jako urocze przebudzenie natury, ale jako coś upartego i gwałtownego – czy to z powodu bólu, czy wbrew niemu. Jest tu wiele obrazów lotu: skrzydła, jaskółka, niebo, ale za każdym razem towarzyszy im coś ciężkiego – deszcz, krew, pożegnanie. Wydaje się, że wzywają do lotu, ale najpierw trzeba zerwać liny zębami.

Wszystko brzmi tak, jakby dorastanie nie było świętem, a przypadkową pomyłką: nie zauważyłeś, jak zrobiłeś krok, i już utknąłeś wśród obcych słów, osądów i wiecznych„do widzenia, do zobaczenia za sto lat”. A jednak jest uparty ruch do przodu, jakiś chuligański optymizm. Nawet gdy słowa są gorzkie, melodia podpowiada: trzeba lecieć, czy nam się to podoba, czy nie.