Lemon

Piosenka pachnie cytryną, ale nie taką, która jest w lemoniadzie, tylko taką, która sprawia, że język się klei i pozostawia gorzki ślad na palcach. Tutaj miłość i ból są nierozłączne: pozostają w pamięci jak stare listy z plamami po deszczu, jak zapach, który nie wywietrzył się z szafy. Każdy wers to spacer po mokrej ulicy bez parasola, kiedy dom wydaje się nieskończenie odległy, a serce wciąż szuka światła tam, gdzie go już nie ma.

Muzyka brzmi jak przyznanie się, że nawet najmroczniejsze wspomnienia mogą być drogie, jeśli była w nich obecna naprawdę ważna osoba. Nie jest to próba zapomnienia – raczej cicha prośba, aby pozostawić ślady przeszłości w spokoju, aby móc żyć dalej, ale nie wymazywać ich. I wśród deszczu, strat i goryczy cytryny nadal migocze światło – to samo, które kiedyś ogrzewało i wydaje się, że nie zgaśnie.