ダーリン

Wyczuwalne jest tu zmęczenie niekończącymi się porównaniami, tym, że w głębi duszy każdy jest„czyimś”, a jednocześnie strasznie samotny. Słowa kołyszą się jak na wodzie: to prośba, to wyznanie, to szept„nie opuszczaj mnie”. Miłość nie jest pokazana jako słodki obrazek, ale jako próba utrzymania się na powierzchni, kiedy„dni” są zbyt głębokie, a noce zbyt puste.

I przy całej tej kruchości – jasna nuta. W tej muzyce jest uparte pragnienie bycia sobą, nieprzemieniania się w„tego drugiego”, nieprzymierzania cudzych masek. Jest ona podobna do uścisku w ciemności: niezręcznego, szczerego, z pytaniem bez odpowiedzi –„czy można po prostu być sobą, a nie kimś obcym?”.