恋人ごっこ

Brzmi to tak, jakby między oklaskami i dudnieniem głośników kryło się samo życie: ostre, hałaśliwe, nie zawsze zrozumiałe, ale absolutnie prawdziwe. Słowa migają jak fragmenty rozmów ulicznych wplecione w muzykę – o sukcesie, o transakcjach, o kodzie swojej rzeczywistości. Wszystko to przypomina ulotną kronikę, w której zamiast dat i miejsc pojawiają się rytm i akcenty, a zamiast moralności – szczere„tak właśnie żyję”.

I przy całej tej szorstkości czuć drive – ten sam, kiedy wydaje się, że scena nie opiera się na dekoracjach, ale na samej energii. Muzyka brzmi jak spontaniczny wiec z tańcami, gdzie każdy wers to uderzenie w stół, żart lub okrzyk do tłumu. W tym chaosie rodzi się prosta prawda: hałas jest czasem bardziej szczery niż cisza.