らしさ

Gdzieś pomiędzy samokrytyką a upartym blaskiem marzeń rozbrzmiewa ta piosenka – jak pamiętnik człowieka, który zbyt dobrze zna swoje słabości, a mimo to nie rezygnuje z wielkich planów. Nie ma tu błyszczącego heroizmu: tylko otarcia, plaster samoironii i wieczne„no i co z tego, za to prawdziwe”.

Słowa pędzą naprzód, jakby próbowały prześcignąć własne wątpliwości, zapierając dech w piersiach, ale nie zwalniając tempa. W każdej zwrotce – znana mieszanka złości na siebie, śmiechu przez łzy i nieoczekiwanego ciepła wobec tego samego„ciemnego” towarzysza, który pomaga utrzymać się na nogach. To o wyścigu bez gwarancji, o tym, jak być niedoskonałym i mimo wszystko wierzyć, że właśnie tak rodzi się własna wysokość.