Blue Jeans

Noc, kiedy rzęsy sklejały się od rozmazanego tuszu, a trampki splątały się w zakurzonym tańcu. Tam, gdzie zwykle chowają się kompleksy i zazdrosne spojrzenia na„idealnych”, nagle okazało się, że wystarczy stare dżinsy i potargane włosy, aby ktoś dostrzegł prawdziwe piękno. Trochę zawstydzona, nieco niezdarna, ale szczera – jakby cały świat na chwilę przestał być konkursem, a stał się letnim świętem z prostymi zasadami: tańczyć, oddychać, czuć.

W tej historii nie ma blasku i gładkich ujęć, tylko drżące światła na północnych ulicach, chaotyczny śmiech i słowa, które chciało się usłyszeć choć raz – nawet jeśli były kłamstwem, byleby można było w nie uwierzyć. A kiedy za oknami zaczyna świtać, pozostaje dziwne uczucie: przyszłość i tak nadejdzie, ale w tej chwili nie ma to znaczenia.