Pioggia o Sole

Gęsty rytm, zapach taniego tytoniu i kosztownych obietnic. Wszystko wokół migocze jak neon: pieniądze, problemy, przeszłość, która nie pyta, czy chcesz ją pamiętać. Nie ma tu czasu na sentymenty – zbyt głośno brzmią słowa o przetrwaniu, o tym, że duma nie poddaje się nawet tam, gdzie słońce zastępuje kraty.

Muzyka utrzymuje się na styku ulicznej spowiedzi i zuchwałej brawury. W jednym wersie – wspomnienie bólu, w innym – portfel pełen„money, money, money”. I z tej mieszanki staje się jasne: to nie jest ścieżka dźwiękowa pięknego życia, ale rytm tych, którzy nauczyli się tańczyć na gruzach.