Così così

Soczyste splunięcie w twarz zbiorowej przyzwoitości. Tutaj słowa dudnią jak bębny na wiecu –„wszyscy wokół są prawi, mądrzy, genialni”, a w środku rozbrzmiewa leniwe„no cóż”. Każdy wers wydaje się być napisany markerem na ścianie toalety: złość, autoironia, przyznanie się do własnych błędów, a jednocześnie smak wolności, kiedy zakazy tylko dodają oliwy do ognia.

Rytm niesie się zuchwale, jak wieczorny spacer z głośnym głośnikiem – głośno, nieco wbrew przyzwoitości, ale szczerze i bez połysku. Ta muzyka nie prosi o oklaski, po prostu tańczy na nerwach, śmiejąc się i drażniąc: im więcej mówią„nie można”, tym bardziej chce się robić„tak”.