Nirvana

Gdzieś pomiędzy podwórkami dzieciństwa a witrynami sklepowymi z„perfumami niszowymi” wyrósł człowiek, który przestał grać według cudzych zasad. Świat wokół pozostał taki sam – szary, nieufny, nieco lepki, ale teraz na nim pojawiła się czarna„Fefe”, pewność siebie i zapach zwycięstwa, kupiony nie w duty free, ale w pocie czoła i podczas bezsennych nocy. W każdym wersie słychać głuchy„trzeba” – nie motywację, ale instynkt przetrwania.

Podczas gdy inni opowiadają, jak„wszystko się zmieniło”, oni po prostu działają – bez zaufania, bez hałasu, bez fałszu. Tylko liczby, kody, ulice i cicha zemsta za czasy, kiedy„na dole” nikt nie strzelał w geście poparcia. A jednak gdzieś w głębi duszy – dziecięce marzenie o scenie, Nirvanie i świetle reflektorów, aby w końcu udowodnić: z„nuisible” też robią gwiazdy, jeśli nie boją się pozostać głodnymi.