Lo Que Pasó, Pasó - feat. Marta Santos

Wyobraźnia rysuje uroczą zmianę planów: w następnym życiu – stolarz, żeby zbudować mały domek w kącie nieba; w kolejnym – inżynier, żeby zbudować most prosto do ciepłego obcego brzegu. Wszystko brzmi jak notatka na marginesie pamiętnika, gdzie mieszają się praktyczna troska i dziecięca psotność: zbudować, wyprać, ponownie uruchomić fabułę według nowego schematu.

Refren brzmi jak ciche przypomnienie przy porannej herbacie – co minęło, to minęło, ale świat toczy się dalej, a rany potrafią się same zagoić. Bolesne miejsca wydają się dziś głośniejsze tylko dlatego, że światło jest słabsze; nieco później zamienią się w przyjemną bliznę z historią, nad którą można się uśmiechnąć. Nie ma tu żadnej patetyczności, raczej lekka filozofia przy ladzie na targu: bierz to, co ogrzewa, resztę zostaw na półce.

A w środkowej części piosenki pojawia się propozycja przepisania scenariusza: zmienić przebieg, poprawić finał, zrobić jeszcze jedno ujęcie, zanim skończy się czas. Jest w tym trochę zuchwałości i dużo ciepła: gotowość bycia kimkolwiek – nawet drobnym rozbójnikiem dla księżyca – byle tylko znów się spotkać. Zakończenie prosi się o powtórkę, jak pragnienie zapisania nowej strony i nie tracenia nadziei.