Сопрано

Miłość jest tu jak alarm przeciwpożarowy – krzyczy, łamie głos, nie pyta, czy to teraz odpowiedni moment. Wszystko jest zbyt: zbyt wcześnie, zbyt późno, zbyt bolesne. Nici się zrywają, oddech się zatrzymuje, ale nie można się odczepić. I nawet gdy już jasne jest, że rani„na żywo”, pozostaje ta dziwna wiara – jakby we dwoje można było utrzymać cały świat. Niech to będzie oszustwo, niech to będzie rewanż, niech to będzie niekończąca się huśtawka„kochasz – nie kochasz”, serce i tak uparcie dąży do swojej wieczności.