Partycrasher

Impreza wydaje się hałaśliwa, ale prawdziwa iskra nie pochodzi z głośników, ale z spojrzeń rzucanych przez salę. Kiedy słowa utknęły gdzieś w powietrzu, a cała komunikacja sprowadza się do„widzę cię, ale nie podejdę”. Stoisz przy ścianie, udając, że po prostu łapiesz klimat, a serce już biegnie maraton.

Paradoksalnie: tłum zachęca do zabawy, ale głównym wątkiem jest ten cichy taniec oczu, który nigdy nie zbliży się do siebie. Jakby każdy miał tu swoją rolę, a komuś przypadła rola nieosiągalnego ducha w świetle dyskotekowych kul.