Enter The Void

To tak, jakbyś znalazł się w pokoju, w którym wszystkie ściany nagle zaczęły się przesuwać do środka – powoli, ale nieuchronnie. I jakbyś wiedział, że tam, na zewnątrz, jest światło, przestrzeń i ktoś z otwartymi ramionami, ale na razie słyszysz tylko echo własnego„ooh”. Nie chodzi tu o rozpacz, raczej o uparte pragnienie, by uchwycić się tego, co ogrzewa, nawet jeśli już prawie się rozpłynęło. Muzyka delikatnie łaskocze tęsknotę, ale nie dopada jej – wręcz przeciwnie, przypomina, że każda pustka ma swoją drugą stronę i wciąż można się tam przedrzeć.