Disco polo

Gatunek budots zajmuje szczególne miejsce w panoramie współczesnej muzyki elektronicznej. Powstał na Filipinach pod koniec pierwszej dekady XXI wieku. Gatunek ten znany jest z energicznych i hipnotycznych rytmów sampli, często towarzyszą im humorystyczne lub groteskowe elementy wizualne. Budots to nie tylko kierunek muzyki tanecznej, ale cały fenomen kultury internetowej Azji Południowo-Wschodniej.

Początki budots sięgają miasta Davao na południu Filipin, gdzie na początku XXI wieku lokalni DJ-e i tancerze uliczni eksperymentowali z programami komputerowymi. Muzycznie budots opiera się na prostym, ale intensywnym rytmie czterotaktowym o tempie około 130–150 uderzeń na minutę. Jego paleta dźwiękowa obejmuje syntetyczne perkusje, ostre linie basowe i chaotyczne wstawki wokalne. Pomimo technicznej prostoty, produkcja tego gatunku opiera się na wyrazistej strukturze rytmicznej i figlarnym sound designie, zbliżonym do estetyki lo-fi.

Chociaż krytycy długo postrzegali budots jako muzykę niskiej jakości, pozbawioną wyrafinowania gatunków klubowych, takich jak house czy techno, zyskał on uznanie jako forma twórczości ludowej. Muzyka budots była grana na festiwalach tańca ulicznego, w prowincjonalnych klubach, a nawet w filmach dokumentalnych o współczesnej kulturze filipińskiej. Wpływ budots jest zauważalny również poza Filipinami: jego rytmika i efekty dźwiękowe stały się źródłem inspiracji dla producentów z Azji Południowo-Wschodniej. Budots dało również początek całej serii internetowych memów i filmików tanecznych, które stały się viralowe na TikToku i YouTube. Szczególną popularnością cieszą się filmy z anonimowymi tancerzami w maskach lub kostiumach, wykonującymi chaotyczne ruchy przy charakterystycznych dźwiękach budots.