Come mi guardi

Świat jakby zastygł między zaciągnięciem a spojrzeniem, trochę pijanym, trochę zmęczonym, z tym uczuciem, kiedy słowa wydają się zbędne, a oczy mówią więcej, niż warto przyznać. Wszystko kręci się wokół znanych sprzeczności: chcesz być ponad hałasem, ale znowu łapiesz się na tym, że patrzysz w tę samą stronę, gdzie jest jednocześnie bolesnie i pociągająco. Tętno pulsu migocze jak latarnie uliczne w deszczu, i przy nim łatwo udawać, że wszystko jest pod kontrolą. W rzeczywistości po prostu uczysz się nie tracić twarzy, podczas gdy świat sprawdza twoją wytrzymałość. Trochę śmiałości, trochę zagubienia i znów naprzód, jakby nic się nie stało.