LE MÔME

Wspomnienia pachną benzyną i miętą, a głos przebija się przez pęknięcia dzieciństwa, jak światło przez szparę w żaluzji – raz szczypiące, raz grzejące. Obrazy spalonej koszuli, okien, przez które chciało się odlecieć, i bliznowych wzorów na ubraniach składają się na surową, ale delikatną mozaikę: tu zmieszały się walka i dziecięca wiara w skrzydła, rozpacz sąsiaduje z jakimś niemal naiwnym pragnieniem ocalenia. Refren brzmi jak cicha, błogosławiona wieść, obietnica lotu dla zmęczonego anioła, a w tej nadziei jest jednocześnie pocieszenie i gorzki uśmiech: przebaczenie jest odkładane, ale można je wyobrazić jako starą kurtkę na gałęzi, zgubioną, ale wciąż ciepłą. Słucha się tego jak dziennika, w którym zapisy są pełne blizn i leków, ale od czasu do czasu pojawia się wers, w której świat próbuje odetchnąć swobodnie.