筆舌

Wszystko płynie, wszystko się psuje i naprawia, jak się da. Ludzie odchodzą, wracają, pożyczają pięć tysięcy i zapominają, żenią się, rozwodzą, piszą „co słychać?” po wielu latach. A życie i tak toczy się z przypalonymi kolacjami, złymi wynikami badań i cichymi piosenkami w barze, którego już nie ma. W tym dźwięku jest lekkie kołysanie między „już za późno” a „jeszcze można”. Zmęczenie, które nagle staje się mądrością, i śmiech, który utknął między gardłem a sercem. Ciepło starych przyzwyczajeń, zgiełk ulic, na których dorastają obce dzieci, i dziwne uspokojenie na myśl, że nic nie jest wieczne, poza samym faktem, że się żyje.