Recordé

Czasem przeszłość powraca nie pukaniem do drzwi, ale melodią cicho wypływającą z głębi pamięci. Na początku wydaje się, że to tylko dźwięk – a potem przytłacza: zapachy, twarze, słowa, które dawno się zatarły. I nagle gdzieś w środku odzywa się coś, co zostało pogrzebane pod warstwą spraw, lat i usprawiedliwień.

Tu nie ma patosu – jest tylko zmęczona akceptacja, że wszystko płynie i znika, jak ślad na piasku. Strach przed ciemnością okazuje się nie dotyczyć cieni, ale tego, że pewnego dnia może zabraknąć nawet światła wewnątrz. Ale między bólem a przebaczeniem wciąż brzmi ta sama melodia, w której żyje ostatni okruch spokoju.