Baby Steps

Rozłąka wydaje się mniej dotkliwa, gdy pojawia się w niej rytm. Nie jest to tragedia ani wszechświatowy ból – po prostu życie, które uczy się chodzić na nowo. Bez zwyczajowego„jesteś w domu?”, bez głosów w słuchawce podczas startu i lądowania, bez drugiego oddechu w parze. Tylko własne kroki – nieco niepewne, ale już we właściwym kierunku.

Każdy„baby step” jest tu jak poranne światło w kuchni po nieprzespanej nocy: trochę zimno, ale szczerze. Trochę pusto, ale spokojnie. I w tym spokoju po raz pierwszy pojawia się coś podobnego do miłości – nie do kogoś, ale do siebie. Nawet jeśli dom sam stawia sobie kwiaty na półce.