Kita

Na początku wydaje się, że to po prostu ballada miłosna: szept, obietnica, kilka wersów o wieczności. A potem nagle wkrada się dziwny smutek, jakby między słowami kryło się coś lepkiego, wstydliwego, nierozwiązanego. Taka miłość, gdzie zamiast lekkości są łańcuchy, zamiast lotu – kręgi po jednej orbicie. Łagodna melodia usypia, ale wciąż w głowie dręczy pytanie: czy można być „seiramą”, gdy łączy nie radość, a wina? A jednak brzmi pięknie – jakby deszcz postanowił zaśpiewać o słońcu, którego już nie ma, ale pamięć o jego cieple wciąż trwa.