Satu Bulan

Wydaje się, że minął zaledwie miesiąc, a już jakby inne życie. Ktoś ma równy oddech, nowe nawyki, lekki uśmiech bez wysiłku. A u innego – ten sam okres, kiedy cisza brzmi głośniej niż piosenki, a nawet zapach z cudzej koszuli wydaje się ostatnim dowodem na to, że to wszystko się wydarzyło. Świat dzieli się na „ty, który dałeś radę” i „tego, który wciąż czyta korespondencję”. A jednak w tym smutku jest jakaś miękkość. Jakby serce nie pękało, tylko ostrożnie uczyło się odpuszczać. Z nadzieją, że tam, po drugiej stronie obojętnego „wszystko w porządku”, jeszcze trochę poczekają – nie zaczną niczego nowego zbyt szybko. Niech chociaż trochę się nie spieszą.