Bila Kau Tak Disampingku

Czasem miłość to nie róże, ale przeprosiny, które utknęły gdzieś między gardłem a dumą. O tym, jak bardzo chce się krzyczeć „przepraszam”, ale udaje się tylko uparte milczenie. Tutaj wszystko jest proste i uczciwe: porwane uczucia, trochę winy, trochę zazdrości – i tona czułości, która w żaden sposób nie mieści się w słowach. To jak kłócić się do utraty tchu z kimś, bez kogo potem nie ma czym oddychać. Melodia jakby głaskała po głowie po burzy: trochę smutna, trochę naiwna, ale do szpiku kości prawdziwa. Wydaje się, że ktoś w końcu przyznał – nie przed światem, ale przed sobą – że szaleńczo tęskni.