Loyal

Miasto nie śpi – szumi jak silnik na czerwonym świetle, gdzie każdy metr asfaltu pachnie ryzykiem i nawykiem pięknego przetrwania. Nie ma tu czasu na rozmyślania i filozofowanie: tylko sprawy, prędkość, hałas, swoi i obcy. Wszystko rozstrzyga się szybko, bez przerw, ponieważ w tej grze przerwa to luksus, a błąd to koniec.

Pod chrapliwym rytmem bitów słychać zmęczenie zamaskowane brawurą. Za frazami o wierności i sile kryje się ten sam nerw, który utrzymuje ludzi na powierzchni, nawet gdy morze jest z betonu. Świat, w którym nie wybacza się słabości, ale na swój sposób ceni się uczciwość: bycie tym samym, mimo wszystko. I tak, może to jest prawdziwa forma dumy – nie zmieniać się, gdy wszystko wokół wymaga maski.