Remember Who I Was

Czasami trzeba upaść twarzą w błoto, żeby w końcu zobaczyć niebo. W tej piosence nie ma skruchy, tylko przebudzenie po długim śnie, w którym wszystko wydawało się w porządku, dopóki nie zaczęło boleć. Jest tu gorycz z powodu własnej głupoty i dziwna ulga, że ból jest nadal oznaką życia. Brzmi to jak rozmowa z samym sobą, w której zamiast oskarżeń pojawia się przyznanie: tak, nawaliłem, ale teraz przynajmniej wiem, kto patrzy na mnie w lustrze. I może po raz pierwszy od dawna nie chcę ukrywać tej twarzy, tylko po prostu ją zaakceptować.