Sermon

Czasami modlitwa nie rozbrzmiewa w świątyni, ale w słuchawkach. Bez świec, bez kopuły, bez obietnic„nigdy więcej tak nie zrobię”. Po prostu głos – zmęczony, ale wciąż wierzący, że światło można wydobyć nawet z całkowitej ciemności. Nie ma w nim kazania – tylko cicha upartość:„weź mój ból, ja zniosę twój”. Jakby spowiedź między dwojgiem ludzi, którzy już dawno przestali bać się być słabymi.

Muzyka unosi się jak oddech po długiej ciszy. Nie ma tu idealnych słów, ale jest szczerość, rozlana w każdym uderzeniu, jak wino, które ktoś jednak postanowił zamienić z powrotem w wodę. I dzięki temu staje się lżej – jakby ktoś w końcu pozwolił sobie po prostu być.