Prisoner

Pijacki karnawał samozniszczenia – gdzie barman jest jedynym księdzem, a odpuszczenie grzechów mierzy się w mililitrach. Tutaj każdy łyk to próba zapomnienia, każdy żart to maska na pęknięciach. Muzyka grzmi, niebo jest niskie, a sumienie gdzieś w szatni wraz z płaszczem, który już dawno należało odebrać. I wydaje się, że jest wesoło – tańce, światła, brzęk kieliszków, ale za tym wszystkim kryje się zmęczenie człowieka, który próbował być lepszy, ale diabeł zmienił zamek.

Chuligańska spowiedź przy basie i gitarze, gdzie między refrenami słychać ciche„pomóżcie”. Głośno, brudno, szczerze. I tak bolesne, że nawet nie wiesz, czy współczuć bohaterowi, czy zamówić mu kolejnego drinka.