Tango

Czasami przeszłość pachnie nie perfumami, ale elektrycznością – kiedy przez chwilę wydaje się, że gdzieś w pobliżu znów zapłonie blask tych oczu, a powietrze zadrży od wspomnień. Wszystko już dawno się skończyło, ale ciało uparcie pamięta rytm obcych kroków – jakby w środku żył fantom, z którym wciąż trzeba tańczyć. Taki prywatny balet na odłamkach serca, z nienagannym pas de deux.

I wydaje się jasne: nie ma miłości, tylko jej cień, delikatny i piękny, jak balerina na czubku wspomnienia. Ale jak ona potrafi wracać – lekka, bosa, prawie przezroczysta. Jakby sama wina zamieniła się w melodię, do której nadal nie sposób nie tańczyć.