Пошлю его на… (Acoustic Version)

Noc pachnie burzą i mokrym asfaltem, czas rozciąga się jak stara gumowa linka. Słowa są tylko wodą, a oczy szukają odpowiedzi tam, gdzie jej nie ma: w ciszy, w drżącym niebie, w przerwie między grzmotem a błyskiem. Pragnienie jest proste i jednocześnie śmieszne – wysłać w niebo po gwiazdkę, jakby wszechświat miał usługę ekspresowej dostawy cudów.

Powtórka – jak liczenie bicia serca:„jeszcze jeden męczący dzień minie i znów będę chciał żyć”. To nie obietnica, to mała instrukcja przetrwania: wziąć nadzieję na wytartą walizkę, włożyć do niej ironiczny optymizm i pomachać ręką nad jakąś gwiazdką. Trochę naiwnie, trochę odważnie – idealne połączenie na bezsenna noc.

Nie ma tu dramaturgii wielkich spraw, tylko codzienna magia – wysłać, poczekać, odetchnąć. Ironia delikatnie się uśmiecha, bo nawet jeśli gwiazdka się spóźni, chęć życia znów ogłasza się głośniej niż burza.