По-другому (Acoustic Version)

Luty jakby wyłączył planetę i nie spieszy się z ponownym włączeniem: obietnice są łamane tak samo jak stare zasady, a w piersi czuć albo śmiech, albo małą burzę adrenaliny. Scena zmienia się jak numery w kiepskim kabarecie – gdzieś wiruje taniec, gdzieś rozbrzmiewa pauza, a wszystko to z jakiegoś powodu pachnie mokrym asfaltem i papierosami, od których łatwiej się odzwyczaić niż od nawyku kochania.

Na progu – pijany i zły, z nocną determinacją, która pęka pod wpływem rzeczywistości; obok – inny, którego refren ogrzewa mocniej niż głośny koncert. Nie o bohaterach i nie o dramacie, ale o tej dziwnej magii życia codziennego: miłości, która przestała być jedyną zasadą i zmieniła się w„coś innego”. To nie tragedia, a zgrabna zagadka z ironicznym uśmiechem – można porzucić nawyki, porzucić koncert, ale nie można tak po prostu wypalić przeszłości.

Refren powraca jak nieproszony rytm serca: jeszcze jedna bolesna chwila – i znowu chęć życia. Nie ma tu patosu, tylko ciepła, nieco zuchwała determinacja – zaakceptować zmiany, ogrzać się nowym refrenem i pozwolić nocy być głośniejszą od złamanych obietnic.