Zu viel

Świat jakby pękł na pół – z góry niebo, z dołu beton, a pomiędzy nimi utknięte serce, które wciąż próbuje zrozumieć, po co to wszystko. Słowa brzmią jak wyznanie i oskarżenie jednocześnie: jakby prosiło kogoś o ratunek, a w rzeczywistości po prostu próbuje się upewnić, że nie oszalało w samotności.

W tym chaosie nie ma miejsca na piękne frazy o wierze i miłości – tylko zmęczone„widzę raj, ale idę po ziemi”. Piosenka pachnie żelazem, dymem papierosowym i tym uczuciem, kiedy światło latarni wydaje się bardziej szczere niż jakikolwiek bóg. Smutno, głośno, prawdziwie. I z jakiegoś powodu dzięki temu jest trochę łatwiej – to znaczy, że jeszcze żyję.