Boncuk

Miasto nie śpi – oddycha, huczy, a czasem ryczy. Nie ma tu miejsca dla przypadkowych osób, ale jest wystarczająco dużo swoich – upartych, ze zmęczonym spojrzeniem i żywymi sercami. Tych, którzy nie budują imperiów, a po prostu trzymają się prosto, nawet gdy życie rzuca im beton zamiast poduszki.

Tutaj lojalność jest cenniejsza niż waluta, a zaufanie to niemal luksus. Ale jeśli ktoś jest blisko, to do końca, bez zniżek i wyjaśnień. Pod chrzęstem latarni i szumem silników brzmi prosta prawda: nie potrzeba sześciu zer, żeby być na poziomie. Wystarczy się nie uginać.

A w każdym wersie – jakby dym z ogniska, który tli się w piersi: trochę bólu, trochę dumy i dziwny spokój wynikający z tego, że wszystko jest pod kontrolą, nawet gdy wszystko się wali. Bo tak, nawet diamenty kiedyś były łzami.