BIG TIME (feat. Wizkid)

Z ulic, gdzie beton pachnie potem i przetrwaniem, rodzi się dźwięk, który nie prosi – on oświadcza. W nim chrapliwa wdzięczność życia, które nie pokonało, i lekka drwina z tych, którzy próbowali. Tutaj nie szuka się aprobaty – tutaj oddycha się muzyką zamiast modlitwą, wydycha się zmęczenie dymem i znów podąża za światłem, którego nie ma, ale które gdzieś powinno być.

Każdy wers brzmi jak blizna, ale nie jest skargą – jest wspomnieniem tego, że trzeba było stać się swoim cudem. Brud, blask, emocje, spokój – wszystko w jednym rytmie, w którym nawet ból tańczy. Nie chodzi tylko o sukces, ale o umiejętność pozostania przy życiu, gdy ulica woła po imieniu.