Meuda

Miasto jakby zamarło między świętem a niepokojem – niebo jest szare, latarnie migają jak niezdecydowane myśli. Na ulicy jest zimno, a w środku jeszcze zimniej. W głosach słychać zmęczenie tych, którzy widzieli zbyt wiele i zbyt wcześnie dorastali. Zamiast bajek są tu raporty i strzały, zamiast oczekiwania na cud – tylko nawyk trzymania się, dopóki nie utoniesz.

Ale w tej ponurej kronice jest jednak coś ludzkiego – jak światełko w opuszczonym oknie. Odrobina czułości wśród betonu, odrobina nadziei wśród strzałów. Nawet jeśli Boże Narodzenie nie jest już świętem, a tylko datą w kalendarzu – i tak ktoś gdzieś czeka na ciepło. Choćby przez chwilę.