92i veyron

Luksusowe samochody i asfalt sąsiadują ze sobą, jakby ktoś przykleił złotą naklejkę na brudny zderzak – radośnie, zuchwale i na granicy autoironii. Są tu Lamborghini, Ritz i odwieczna dyskusja z tymi, którzy już ustalili zasady: zwycięzcy tworzą mity, pokonani – swoje historie. Zewnętrzny blask jest jak maska, za którą kryje się pełen blizn humor i zwyczaj wznoszenia toastów za własne rany, podczas gdy w kieszeni nie zawsze jest to, co obiecano.

Pod połyskiem czuć ostry zapach ulicy: miejscami surowy, miejscami brutalny, ale szczery – o blokach, zdradach i tych, którzy nie wrócili z kolejnego ruchu. Nie jest to manifest ani wezwanie do heroizmu, a raczej wpis do dziennika o tym, że wybór między sławą a przetrwaniem czasami dokonuje się w półmroku. A dopóki gdzieś hałasuje silnik, pozostaje tylko wznieść toast – za swoich, za prawdę i za to, że nawet w chaosie można znaleźć swoją koronę.