Connexion macabre

Słowa sypią się jak drobne iskry z asfaltu – szybko, z chrapliwą energią podwórka, gdzie zasady wymyśla się na bieżąco. Nie ma tu słodkich obrazków, tylko puls ulicy: wizytówki, bransoletki, glock,„collectif” i śmiech przez zęby. Wszystko to brzmi jak mecz na betonowym boisku – z uderzeniami, podaniami, zwodami i krótkimi frazami, które są ważniejsze niż długie przemowy.

Pod surowym bitem wyczuwa się dziwny porządek: z chaosu rodzi się rytm, a z rytmu – własny kod. To nie jest poza, ale odruch – mówić ostro, żyć szybko, zachowywać dystans. W tej muzyce nawet niebezpieczeństwo brzmi jak gra, ale gra, w której cena jest prawdziwa.