SIEMPRE SIN PRESERVATIVO

Nocna ulica w różowym świetle, gdzie bas kroczy jak pewna klacz – mieszanka niebezpiecznego żartu i odważnego wyzwania. Głos ostry, prosto w serce: łączy bieg, ucieczkę i pozorne wygodne życie –„dres na wypadek ucieczki”, papieros w zębach, łańcuch na szyi i buntowniczy śmiech, który sprawia, że chce się jednocześnie tańczyć i chować. Wokół – gorące pagórki słów, żarty o„braku barier” i zapisy o tym, że zaczynali wcześnie i przetrwali na swój sposób; poczucie ulicy, gdzie zasady są zaleceniami, a nie prawem.

Ironia jest tu ciepła, niemal rodzinna: prośby„zrób to”,„pozdrów mamę”, groźby z nutką farsy – jakby słowny samowar, który wrze i wydziela parę w najbardziej nieoczekiwanych momentach. Cały tekst to krótkie notatki z kieszeni: raz szorstkie, raz zabawne, raz delikatne, jakby czarny humor nauczył się śpiewać o przyjaźni, strachu i nawyku bycia gotowym. Pozostaje tylko uśmiechnąć się i zrozumieć: w tej nocnej powieści nikt nie prosi o wybaczenie – za to wszyscy wiedzą, gdzie szukać wyjścia.