ハレンチ

Miasto w tej piosence jest jak impreza, na której nikt nie cieszy się ze spotkania. Wszyscy biegają, wszyscy są zajęci, a w środku i tak jest pusto i głośno. Miłość tutaj bardziej przypomina eksperymenty z sercem i ciałem: próbujesz, rzucasz się, szukasz potwierdzeń, a rano odkrywasz, że znowu„nic, nic, nic”.

Muzyka brzmi jak wewnętrzny monolog człowieka, który to się śmieje, to przeklina, to nagle zaczyna płakać na środku neonowej ulicy. Jest w niej dużo młodości, która spieszy się, by dorosnąć, ale i tak gubi się w naiwnym„da di la di la”. A gdzieś za tym chaosem, wśród nienawiści do zimnego Tokio i tęsknoty za dzwonkiem, można dostrzec to, co najważniejsze: nawet w najgłośniejszych wyznaniach słychać ciszę, którą tak bardzo chce się czymś wypełnić.