Elektrocumbia

Elektrocumbia to stosunkowo młody i hybrydowy gatunek muzyczny. Łączy on tradycyjne rytmy cumbii z elektronicznymi brzmieniami: syntezatorami, automatami perkusyjnymi, samplami i elementami EDM. Gatunek ten nie jest tak szeroko znany jak np. EDM czy latino-pop, ale zajmuje ważną niszę na pograniczu dziedzictwa folklorystycznego. Stał się szczególnie widoczny na scenie meksykańskiej i latynoamerykańskiej w latach 2010, gdzie zyskał wsparcie zarówno niezależnych artystów i DJ-ów, jak i dużych wytwórni płytowych. W Meksyku, dzięki rozwojowi sceny cyfrowej, społecznościom SoundCloud i Bandcamp, a także rotacji radiowej latynoskich stacji muzycznych, kierunek ten zaczął rozprzestrzeniać się poza lokalne kluby i scenę undergroundową.

Pod względem struktury muzycznej electrocumbia opiera się zazwyczaj na rytmicznej podstawie tradycyjnej cumbii - podwójnym synkopowanym uderzeniu, akcentach na słabą część i umiarkowanym tempie. Często stosowany jest metrum 4/4 z charakterystycznym„przesuwającym się” akcentem na„i” po słabej części. Tempo może wahać się od około 90 do 110 uderzeń na minutę. Pod względem harmonicznym w electrocumbii często stosuje się proste progresje akordów - triady molowe i durowane, czasami z dodatkiem akordów septymowych lub zmniejszonych.

Wpływ tego gatunku jest odczuwalny nie tylko w Ameryce Łacińskiej: jego podejście do hybrydyzacji inspiruje artystów tworzących muzykę eksperymentalną, fusion-electronic i ethno-electronic. Rozwój technologii domowej produkcji i dostępność cyfrowych stacji audio sprawiają, że electrocumbia staje się bardziej osiągalnym kierunkiem dla młodych artystów, którzy mogą eksperymentować z syntezatorami, samplami i formatami hybrydowymi.