Chuniri

Beton pod nogami dawno przestał przerażać, stał się punktem wyjścia. Z pęknięć wznosi się pewność siebie, zmieszana z hałasem silników i chrzęstem butów sportowych na asfalcie. Każda sylaba jak wybuch petardy pod oknami cudzych wątpliwości. Świat jakby postawił na przegraną, ale kto powiedział, że nie można wygrać, grając po swojemu? Tu chodzi o równowagę między chaosem a kontrolą: złote bransoletki na nadgarstkach tych, którzy wczoraj liczyli drobne na papierosy. W każdym uderzeniu przypomnienie, że nawet jeśli flow zawodzi, rytm wciąż strzela. Pod basem wibruje ten sam głód, nie sławy, ale udowodnienia, że przeżyć to za mało, trzeba brzmieć głośniej niż cisza.