Milano Baby

Miasto syczy z przegrzania, asfalt dymi, okna odbijają obce okna, a myśli rozbiegają się jak gołębie na placu. Wszystko wydaje się jednocześnie ważne i bezsensowne: telefony, spotkania, lajki, te niekończące się zakręty na wewnętrznej „trasie życia”, gdzie zawsze ktoś wyprzedza na trzeciego. Ona jest jak nawigator, który gubi się tylko wtedy, gdy on jest w pobliżu. Tam, gdzie warkot silników miesza się z biciem serca, a uczucia pachną benzyną i niedopowiedzeniem. Mediolan zgrzyta zębami, kąsa komarami, obiecuje morze, ale podsuwa korki. A jednak z tego zgiełku rodzi się dziwne przyciąganie, trochę nerwowe, trochę niebezpieczne, jak kadr z serialu, którego nikt nie chce oglądać do końca, aż do napisów końcowych.