Dai che fai

Jakby stary dziedziniec nagle ożył w świetle neonowych okien. Kamienne mury pamiętają głosy, dzwonki u wejścia i basy z telefonów, którymi kiedyś mierzono się jak mięśniami. W powietrzu ta sama nuda, ta sama bezsenna czułość, tylko zamiast dymu papierosowego wspomnienia nocy, kiedy wszystko wydawało się wieczne. Muzyka rozchodzi się po okolicy, dotyka okien, porusza klawisze pianina, które ktoś zostawił w czyjejś kuchni. Tam, gdzie wcześniej marzyli o ucieczce, teraz po prostu próbują oddychać choć trochę swobodniej. A wszystko to brzmi nie jak nostalgia, ale jak cichy protest przeciwko dorastaniu: z posmakiem kurzu, dźwiękiem szkła i śmiechem, który nie chce się skończyć.