La tana del granchio

Niczym zapach soli morskiej, który pozostał na skórze po długim lecie, piosenka jednocześnie kryje w sobie zmęczenie i czułość. W niej wszystko jest trochę nie na miejscu: gitara, która milczy, torba z dziurami, miłość, którą zapomniano w samochodzie na słońcu. Ale w tym chaosie jest dziwne ciepło, jakby ktoś cicho wyznawał uczucia, nie umiejąc dobrać właściwych słów. Brzmi jak wieczorna bryza po kłótni – chłodna, uparta, prawie wybaczająca. Każda zwrotka ciągnie się jak rozmowa, którą dawno trzeba zakończyć, ale nikt nie odważy się pierwszy. I mimo to w głosie słychać troskę, niezdarną i prawdziwą, jak próba powiedzenia „kocham”, zacięta w pół słowa.