Umore marea

Tętno wznosi się i opada w rytm, jak przypływ, który nie może się zdecydować, czy zostać, czy zmyć wszystko do diabła. W powietrzu gęsto od niedopowiedzeń i gorąca, jakby uczucia przegrzały silnik, a potem zapomniały go ochłodzić. Między „kocham” a „zabiję” jest jedna nuta, ale brzmi cholernie pięknie, gdy śpiewa zmęczenie. Hałas ulicy staje się tłem dla wewnętrznych huśtawek: trochę złości, trochę tęsknoty i jeszcze odrobina tego dziwnego spokoju, kiedy już się nie walczy. Wszystko dawno się pomieszało: dym papierosów, letni kurz i gorzki nawyk wracania tam, gdzie już bolało. Ale właśnie w tym żyje muzyka tam, gdzie wszystko jest niestabilne, ale prawdziwe.