Oral

Księżyc bywa czasem bliżej, niż się wydaje, zwłaszcza gdy zawisa nad łóżkiem i przypomina czyjeś usta. Wszystko jest ulotne, prawie jak sen, gdzie granice między pragnieniem a wspomnieniem zacierają się jak światło w półmroku. Rozum szepcze: „nie wolno”, serce odpowiada: „a jeśli jednak można?”. I zaczyna się wieczny dialog między tym, co słuszne, a tym, czego nie da się utrzymać. Powietrze drży od cichego „proszę”, jakby świat można było przekonać jednym szeptem. Nawet dotyk włosów zamienia się w modlitwę, nie o namiętność, ale o pozwolenie na bycie żywym choć na chwilę. Wszystko wokół rozpuszcza się w tym „nie wiem”, a ta niepewność sprawia, że nie jest strasznie, tylko dziwnie ciepło, jak od światła tego samego księżyca, który wisi nad łóżkiem i wydaje się, że wszystko już wcześniej widział.