Melancolía

Pachnie ciepłymi płytkami i czymś domowym, jakby czas przykleił się do parapetu i nie chciał odejść. Pokoje szepczą o obecności, której już nie ma, ale muzyka stara się przekonać, że pamięć to także forma powrotu. Każdy akord jak krok po znajomej podłodze, gdzie wciąż odbijają się ślady kogoś ważnego. Wszystko wokół wydaje się nieco niedoskonałe, ale właśnie w tej niedoskonałości tkwi przytulność. Kiedy melancholia nie przytłacza, a obejmuje; kiedy pusta sala nagle wypełnia się oddechem melodii, a cisza przestaje być wrogiem. Miłość jest tu nie jak błysk, ale jak miękkie światło, które wciąż się utrzymuje, bo bez niego ściany byłyby po prostu ścianami.