LA FAMA

Sława pachnie słodko, ale parzy jak żelazko pozostawione na jedwabiu. Na początku wydaje się to tylko iskrą uwagi, kilkoma błyskami, odrobiną więcej polubień i światła. Potem już nie wiadomo, gdzie kończy się scena, a zaczyna serce. Wszystkie spojrzenia, wszystkie oklaski są jak pokarm dla bestii, która żąda wciąż więcej. A przecież wydawało się, że miłość i sława mogą żyć obok siebie, dzielić jedno łóżko. Okazało się, że nie. Sława nie znosi sąsiadów, zwłaszcza tych, którzy kochają naprawdę. Ma swoje zasady: głaszcze po głowie, gdy uśmiechasz się do kamery, a gryzie, gdy się odwrócisz. Daje zapomnieć, kto był przed nią, a potem odchodzi bez pożegnania, pozostawiając echo i wyschnięte gardło. Z każdym akordem jak rozmowa z byłą, do której wciąż ciągnie, wiedząc, że znowu będzie bolało.