Berghain

Pachnie rozgrzanym powietrzem po burzy, takim, w którym słychać jakby elektryczność pocierała dłonie o siebie. Zderzenie światła i ciała, modlitwy i furii, czułości i bólu. Jakby ktoś próbował wyprosić zbawienie, ale robił to językiem płomieni. Wszystko brzmi jak mantra, którą wypowiada się na granicy między pocałunkiem a ugryzieniem. W niej słodycz rozpuszcza się we krwi, a miłość staje się nie uczuciem, lecz inwazją. I im bardziej się opierasz, tym głębiej wnika. Wydaje się, że to nie piosenka, ale obrzęd dwojga splecionych strachem, wściekłością i wiarą w to, że ból może być święty.