DOTTORE

Jakby serce wypaliło się, a ciało pozostało dożywać bezwładnie. Wszystko niby zgodnie z protokołem: tabletki, rady, automatyczny uśmiech, ale w środku trzeszczy pustka, jakby ktoś skręcił dźwięk życia na minimum. Żadnych tragedii na zewnątrz, po prostu zmęczenie rolą, w której nawet ból wydaje się plastikowym rekwizytem. Muzyka płynie głuchymi, lepkimi falami, jak oddech przez watę. Każda linijka jakby błagała o lekarza, ale otrzymuje jedynie receptę na zapomnienie. I mimo to w tych słowach jest dziwna pociecha: przyznanie, że coś jest złamane, samo w sobie trochę leczy.